|
Er zijn van die dingen die je pas gaat waarderen als ze het niet doen. De stroom valt uit, er komt geen water uit de kraan, het vuilnis wordt niet opgehaald – en ineens besef je hoezeer je afhankelijk bent van mensen waar je nooit aan denkt. Ze zijn niet hip en sexy en misschien zelfs een beetje suf, maar toch kun je niet zonder hun diensten en talenten (uit: De Correspondent, 22-1-2016). Ik las dit stukje tekst afgelopen vrijdag in de bus naar huis. Het was de inleiding van een artikel over het Centraal Bureau voor de Statistiek. Maar dat is niet de reden waarom het me zo pakte. Ik was de hele ochtend en een groot deel van de middag op stap geweest met de mannen van het Huiskamerteam van Stadsbeheer Groningen. Weer i.h.k.v Stad in Beweging, het jubileumthema van de fotoclub AFV Daguerre. Een dag met een fijne eerste kennismaking en mooie gesprekken met trotse werknemers die elke dag weer de zooi van anderen opruimen. En gedurende de dag zag ik gebeuren wat ik later las: afhankelijk zijn van mensen waar je nooit aan denkt. Het winkelende publiek kijkt niet om naar de mannen met de handkarren en de vegers. Er wordt hooguit snerend opgemerkt dat men 'wel even op moet letten waar je met die kar rijdt' en dat soort zaken. Een winkelier is pisnijdig als blijkt dat de straat rond zijn toko niet schoon is. Het kost de teamleider even tijd om uit te leggen dat de veegauto's vanwege de vorst 's ochtends maar zeer beperkt inzetbaar waren. En dat soort dingen. Maar ze maken elke dinsdag t/m zaterdag de binnenstad geruisloos schoon, signaleren defecten aan het straatmeubilair en ruimen omgevallen fietsen op. En hebben daar elke dag weer plezier in en zijn trots op hun werk. Even iets om een keer bij stil te staan. Toppers! Robert, Herman, Raymond, Jos en Herman Jan, bedankt voor een waardevolle dag.
Gisteren een zeer prettig gesprek gevoerd met de gepassioneerde chefkok en uitbater van Eetcafé De Buurvrouw, Jesse Wilpstra. Dit naar aanleiding van een recent facebookbericht van Jesse over het slachten van enkele geschoten hazen in de omgeving van Ten Post (waar ik woon). De foto's die Jesse daar liet zien en de begeleidende tekst gaven me kippenvel; zijn passie voor het vak en het respect voor het dier spatten er vanaf. Helaas werd het bericht en bijgaande foto's binnen het uur weer verwijderd. Er kwamen te veel negatieve reacties op. Van de 'moderne mensch die wel wil eten maar niet wil weten' zoals ik het toen noemde in een (teleurgesteld) berichtje naar Jesse toe. Ik heb hem toen direkt gevraagd of hij het zag zitten om met mij een mooie wildreportage te maken. Dus vanaf de afname van het wild bij de jager, via het slachten van het dier naar het klaarmaken van het gerecht en het serveren aan tafel. En daar kwam me een enthousiasme tevoorschijn! Dus gisteren zeker een uur gesproken met Jesse, zijn vrouw en de andere chef, Niels van der Wal. Nog zo'n gepassioneerde kok in de keuken van De Buurvrouw. Ook wat foto's gemaakt om te kijken hoe het licht is in de keuken en het restaurant en met welke objectieven ik kan en wil werken in die kleine ruimtes. De beelden vormen zich zo langzamerhand in mijn hoofd. Ik zet ze vandaag en morgen op schrift en ga ze dan met Jesse en Niels doorspreken. Kijken wat realistisch en haalbaar is. En dan wachten op het telefoontje van de jager. Waarbij we allemaal hopen op een flinke ree. |
RSS-feed