|
Op donderdag 5 mei 2016 ging ik ondergronds. En dat op bevrijdingsdag! In dit geval voor een fotoproject in de Parijse metro. Opdracht aan mezelf: maak op alle 27 haltes een foto van het tegenoverliggende perron waarop in ieder geval het stationsbord en reiziger(s) te zien zijn. Straatfotografie dus, waarbij voor mij de uitdaging zat in de manier waarop: normaal gesproken ben ik het liefst aan het fotograferen tijdens ontmoetingen en gesprekken met anderen. Zonder contact geen goeie foto. In dit geval dus nauwelijks mogelijk gezien de taal- en de letterlijke afstand tot de personen aan de overkant van het spoor. Voeg daarbij het lawaai van de metro en de steeds wantrouwender blikken naarmate de metro richting de noordelijke banlieues ging, et voilà: straatfotografie zoals ik het eigenlijk niet wil bedrijven. Geen gesprek, geen positief contact, het steeds aanwezige gevoel dat ik inbreuk maak op de privacy van anderen. Naarmate de haltes vorderen neemt mijn gevoel van onveiligheid en bekeken worden steeds meer toe. Het wordt steeds lastiger om onbevangen mensen vast te leggen. Zijn sommige foto's in het begin nog zonder personen omdat het perron gewoon leeg is, de laatste haltes durf ik nauwelijks mensen meer te fotograferen. Ik voel me er niet prettig bij, ervaar zelfs een toenemende onveiligheid. Na 3 uur ondergronds te zijn geweest ben ik blij weer in ons appartement te zijn en een hele ervaring rijker: 27 foto's mét stationsbord en de wetenschap dat voor mij een goeie, bevredigende foto pas tot stand komt na contact met het onderwerp.  |
RSS-feed