Op donderdag 5 mei 2016 ging ik ondergronds. En dat op bevrijdingsdag! In dit geval voor een fotoproject in de Parijse metro. Opdracht aan mezelf: maak op alle 27 haltes een foto van het tegenoverliggende perron waarop in ieder geval het stationsbord en reiziger(s) te zien zijn. Straatfotografie dus, waarbij voor mij de uitdaging zat in de manier waarop: normaal gesproken ben ik het liefst aan het fotograferen tijdens ontmoetingen en gesprekken met anderen. Zonder contact geen goeie foto. In dit geval dus nauwelijks mogelijk gezien de taal- en de letterlijke afstand tot de personen aan de overkant van het spoor. Voeg daarbij het lawaai van de metro en de steeds wantrouwender blikken naarmate de metro richting de noordelijke banlieues ging, et voilà: straatfotografie zoals ik het eigenlijk niet wil bedrijven. Geen gesprek, geen positief contact, het steeds aanwezige gevoel dat ik inbreuk maak op de privacy van anderen. Naarmate de haltes vorderen neemt mijn gevoel van onveiligheid en bekeken worden steeds meer toe. Het wordt steeds lastiger om onbevangen mensen vast te leggen. Zijn sommige foto's in het begin nog zonder personen omdat het perron gewoon leeg is, de laatste haltes durf ik nauwelijks mensen meer te fotograferen. Ik voel me er niet prettig bij, ervaar zelfs een toenemende onveiligheid. 
Na 3 uur ondergronds te zijn geweest ben ik blij weer in ons appartement te zijn en een hele ervaring rijker: 27 foto's mét stationsbord en de wetenschap dat voor mij een goeie, bevredigende foto pas tot stand komt na contact met het onderwerp. ​

Afgelopen woensdag heb ik de promotie van collega en vriendin Karin Ipema vastgelegd. Het proefschrift Nutritional status in nocturnal hemodialysis werd met succes door haar verdedigd waarmee zij de doctorstitel verdiende aan de RUG.
Op dit moment ben ik nog druk doende alle foto's van de voorbereiding, de verdediging, de receptie en het diner na afloop te selecteren en te bewerken. Maar de beelden van 's avonds tijdens het promotiefeestje zijn al klaar! De paranimfen hadden bedacht iets met fantasy te doen voor Karin: alle gasten konden kiezen uit verschillende attributen waarmee men zich uit kon dossen.
Daarvoor had ik een redelijk simpele lichtopstelling gemaakt in de krappe maar hoge ruimte: een 90cm octabox + mobiele jinbei 600HDII op een boomarm boven de personen en een reportageflitser met rode gel om de achtergrond te belichten. Nadat ik het licht had ingemeten kon ik me met de uitgelaten gasten en compositie bezighouden. De foto's zijn heel feestelijk geworden. Hieronder een kleine selectie.

Na maanden van fotograferen, wikken en wegen, schuiven, draaien, slechte nachtrust en heel veel plezier bij het terugkijken van alle foto's is het dan toch gelukt: de indeling van mijn expositiedoek is klaar. Met dank aan Robert Molenaar en Jan Hendrik van der Veen. 
De bestanden zijn inmiddels verstuurd naar Ard Bodewes, lid van de jubileumcommissie, die alles digitaal goed moet verwerken voor het bij de Fotofabriek op canvas wordt gedrukt. Dat doek krijgt een maximaal bedrukt oppervlak van 140x320 cm. En dat is spannend GROOT!
Dus vanaf 20 mei as., gedurende 4 weken, is de jubileumexpositie van de 125 jaar jonge fotoclub AFV Daguerre te zien op de Ubbo Emmiussingel in de stad Groningen. Het thema is: Stad in Beweging. Komt allen. Het wordt een mooi spektakel.

Gisteren een zeer prettig gesprek gevoerd met de gepassioneerde chefkok en uitbater van Eetcafé De Buurvrouw, Jesse Wilpstra. Dit naar aanleiding van een recent facebookbericht van Jesse over het slachten van enkele geschoten hazen in de omgeving van Ten Post (waar ik woon). De foto's die Jesse daar liet zien en de begeleidende tekst gaven me kippenvel; zijn passie voor het vak en het respect voor het dier spatten er vanaf. Helaas werd het bericht en bijgaande foto's binnen het uur weer verwijderd. Er kwamen te veel negatieve reacties op. Van de 'moderne mensch die wel wil eten maar niet wil weten' zoals ik het toen noemde in een (teleurgesteld) berichtje naar Jesse toe.
Ik heb hem toen direkt gevraagd of hij het zag zitten om met mij een mooie wildreportage te maken. Dus vanaf de afname van het wild bij de jager, via het slachten van het dier naar het klaarmaken van het gerecht en het serveren aan tafel. En daar kwam me een enthousiasme tevoorschijn! Dus gisteren zeker een uur gesproken met Jesse, zijn vrouw en de andere chef, Niels van der Wal. Nog zo'n gepassioneerde kok in de keuken van De Buurvrouw. Ook wat foto's gemaakt om te kijken hoe het licht is in de keuken en het restaurant en met welke objectieven ik kan en wil werken in die kleine ruimtes. 
De beelden vormen zich zo langzamerhand in mijn hoofd. Ik zet ze vandaag en morgen op schrift en ga ze dan met Jesse en Niels doorspreken. Kijken wat realistisch en haalbaar is. En dan wachten op het telefoontje van de jager. Waarbij we allemaal hopen op een flinke ree.